“ঘূমাৰ” আৰু “পধাৰো ম্হাৰে দেশ”ৰ দৰে জনপ্ৰিয় গীত উপহাৰ দিয়া ৰাজস্থানৰ এই মুছলমান সম্প্ৰদায়ৰ বিষয়ে আপুনি জানেনে?

ৰাজস্থানৰ মংগনিয়াৰ আৰু লংগা নামৰ এই দুই মুছলমান সম্প্ৰদায়ে ভাৰতীয় লোকসংগীতত বিশেষ স্থান দখল কৰি যুগ যুগ ধৰি নিজৰ আত্মাস্পৰ্শী সুৰেৰে মানুহক মোহিত কৰি ৰাখিছে। এই সম্প্ৰদায়সমূহ পেছাত পৰম্পৰাগতভাৱে সংগীতজ্ঞ, আৰু তেওঁলোকৰ সংগীত ৰাজস্থানৰ ৰাজদৰবাৰ আৰু স্থানীয় পৰম্পৰাৰ সৈতে গভীৰভাৱে জড়িত। ভাৰতীয় সংস্কৃতিলৈ তেওঁলোকৰ অন্যতম বৃহৎ অৱদান হৈছে “ঘূমাৰ” আৰু “চৌধাৰী”ৰ দৰে লোকগীত, যিবোৰ বৰ্তমান সৰ্বজনপ্ৰিয় হৈ পৰিছে।

মংগানিয়াৰ আৰু লংগাসকলে ৰাজস্থানৰ শুষ্ক অঞ্চল, মূলতঃ বৰমেৰ, জয়ছালমেৰ, যোধপুৰৰ দৰে জিলাত বাস কৰে। এই সম্প্ৰদায়সমূহক ঐতিহাসিকভাৱে ৰাজকীয় পৰিয়ালসমূহে পৃষ্ঠপোষকতা কৰি আহিছে। বিয়া, উৎসৱ, ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানত তেওঁলোকে অনুষ্ঠান পৰিৱেশন কৰি আহিছে। তেওঁলোকৰ মুছলমান বিশ্বাসৰ সত্ত্বেও তেওঁলোকৰ সংগীতে হিন্দু পৌৰাণিক কাহিনী, আঞ্চলিক লোককথা আৰু স্থানীয় দেৱতাৰ প্ৰতি থকা ভক্তিৰ পৰা বহুখিনি আহৰণ কৰে। সংস্কৃতিৰ এই সংযোজনে ৰাজস্থানী সমাজৰ অনন্য ধৰ্মনিৰপেক্ষ তন্ত্ৰক প্ৰতিফলিত কৰে।

বিশেষকৈ মংগনিয়াৰসকলে ৰাজপুত পৃষ্ঠপোষকসকলক সন্মান জনাই গান গায় আৰু তেওঁলোকৰ গীতত প্ৰায়ে যোদ্ধাসকলৰ বিজয়, শৌৰ্য্য আৰু সাহসক উদযাপন কৰা হয়। আনহাতে লেংগাসকল অধিক অন্তৰংগ, আত্মাস্পৰ্শী বেলাডৰ বাবে পৰিচিত, ইয়াত প্ৰায়ে প্ৰেম, আকাংক্ষা আৰু প্ৰকৃতিৰ সৌন্দৰ্য্যৰ বিষয়বস্তু প্ৰকাশ কৰা হয়।

ৰাজস্থানী সংস্কৃতিৰ সমাৰ্থক হৈ পৰা অন্যতম বিখ্যাত গীত “ঘূমাৰ”। এই গীতটো পৰম্পৰাগতভাৱে ৰাজস্থানী মহিলাসকলৰ মাজত জনপ্ৰিয় ঘূমাৰ নৃত্যৰ সময়ত পৰিবেশন কৰা হয়। ঘূমাৰ নিজেই এক ধৰণৰ নৃত্য য’ত মহিলাসকলে মাৰ্জিত সাজ-পোছাক পৰিধান কৰে, য’ত স্পন্দনশীল ঘগ্ৰা (দীঘল স্কাৰ্ট) পিন্ধা মহিলাসকলে বৃত্তৰ দৰে ৰূপৱতীভাৱে গতি কৰে। সাধাৰণতে বিয়া আৰু উৎসৱৰ দৰে বিশেষ অনুষ্ঠানত নৃত্য আৰু গীত পৰিবেশন কৰা হয়।

“ঘূমাৰ” গীতটোৱে ৰাজস্থানী নাৰীসকলৰ নাৰীত্ব, কৃপা, আৰু আনন্দময় মনোভাৱক উদযাপন কৰে। ই নৃত্যশিল্পীসকলৰ স্পন্দনশীল ৰং, জটিল গহনা, ছন্দময় গতিবিধিক জীৱন্ত কৰি তোলে। ঘূমাৰৰ সৌন্দৰ্য্য ইয়াৰ সৰলতাত নিহিত হৈ আছে— ইয়াৰ পুনৰাবৃত্তিমূলক পদ্য আৰু মোহনীয় ছন্দই ইয়াক উদযাপনৰ বাবে এক নিখুঁত গীত কৰি তুলিছে।

আকৌ “চৌধুৰী” গীত হৈছে ৰাজস্থানী লোকসংগীতৰ ৰেপাৰ্টৰীৰ আন এক ৰত্ন। মংগানিয়াৰ সম্প্ৰদায়ৰ দ্বাৰা গোৱা এই গীতটো সমসাময়িক সংগীত এলবামত প্ৰকাশ পোৱাৰ পিছত বহুলভাৱে পৰিচিত হৈছিল। “চৌধুৰী” মূলতঃ প্ৰেমৰ বেলেড, ইয়াত এগৰাকী নাৰীয়ে নিজৰ প্ৰেমিকৰ প্ৰতি অনুভৱ কৰা আকাংক্ষা আৰু মৰমৰ কাহিনী বৰ্ণনা কৰা হৈছে, যিজন পুৰুষক তেওঁ সন্মানেৰে “চৌধুৰী” (সন্মানৰ শব্দ) বুলি কয়। গীতটোৰ গভীৰ গীতৰ কথাবোৰে আত্মাস্পৰ্শী সুৰৰ সৈতে যোৰ কৰি প্ৰেম, আকাংক্ষা আৰু প্ৰশংসাৰ আৱেগক উদগনি দিয়ে।

গীতটোৱে ৰাজস্থানী লোকসকলৰ নিজৰ মাটি, তেওঁলোকৰ পৰম্পৰা, আৰু তেওঁলোকৰ সম্পৰ্কৰ সৈতে থকা গভীৰ সংযোগক উজ্জ্বল কৰি তুলিছে। ইয়াৰ লেহেমীয়া, ইচ্ছাকৃত গতিবেগ মৰুভূমিৰ নিস্তব্ধতা আৰু প্ৰকৃত প্ৰেমৰ কালজয়ী স্বৰূপক প্ৰতিফলিত কৰে।

মংগনিয়াৰ আৰু লংগাসকলে আমাক ৰাজস্থানৰ সাৰমৰ্ম প্ৰদৰ্শন কৰা আন বহুতো সুন্দৰ গীত আমাক দিছে। “কেছাৰিয়া বালাম” (এটা আদৰণি গীত), “নিম্বুদা” (সৰল আনন্দ উদযাপন), আৰু “পাধাৰো ম্হাৰে দেশ” (উষ্ম আমন্ত্ৰণেৰে অতিথিক আমন্ত্ৰণ) আদি গীতৰ বহুল প্ৰশংসা কৰা হয়। এই গীতবোৰৰ প্ৰতিটো গীতে নিজৰ লগত শতিকাজুৰি চলি থকা পৰম্পৰা, লোককথা আৰু ভক্তি কঢ়িয়াই লৈ ফুৰে।

এই গীতবোৰৰ লগত অহা বাদ্যযন্ত্ৰবোৰে—যেনে কামাইচা (নমিত তাঁৰৰ বাদ্যযন্ত্ৰ), ধোলাক (দুমূৰীয়া হাতৰ ঢোল), সাৰংগী আৰু আলগোজা (দুটা বাঁহী)—এই গীতবোৰে পৰিবেশনত সমৃদ্ধি যোগ কৰে। নিখুঁত আৰু আবেগেৰে বজোৱা এই বাদ্যযন্ত্ৰই গায়কসকলৰ আত্মাস্পৰ্শী কণ্ঠৰ সৈতে এক সুসম মিশ্ৰণ সৃষ্টি কৰি ৰাজস্থানী সংগীতৰ কালজয়ী গুণগত মান বৃদ্ধি কৰে।

মংগনিয়াৰ আৰু লংগাসকলে অনন্য সাংস্কৃতিক পৰম্পৰা অনুসৰণ কৰে। ধৰ্মত মুছলমান হ’লেও তেওঁলোকে কৃষ্ণ আৰু ৰামৰ দৰে হিন্দু দেৱতাক প্ৰশংসা কৰা গীত গায়, আৰু মুছলমান আৰু হিন্দু উভয় উৎসৱতে অনুষ্ঠান পৰিৱেশন কৰে। তেওঁলোকৰ পৃষ্ঠপোষক ৰাজপুত পৰিয়ালসমূহৰ সৈতেও তেওঁলোকৰ ঘনিষ্ঠ সম্পৰ্কৰ বাবেও পৰিচিত, যিয়ে তেওঁলোকক প্ৰজন্মৰ পিছত প্ৰজন্ম ধৰি সহায় কৰিছিল।

যাযাবৰী জীৱনশৈলী আৰু প্ৰায়ে প্ৰত্যাহ্বানমূলক অৰ্থনৈতিক পৰিস্থিতিৰ মাজতো এই সম্প্ৰদায়সমূহৰ সংগীতৰ অৱদানক ৰাষ্ট্ৰীয় আৰু আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় পৰ্যায়ত স্বীকৃতি দিয়া হৈছে। মংগনিয়াৰ আৰু লংগা সংগীতজ্ঞসকলৰ বহুকেইজনে পদ্মশ্ৰী, সংগীত নাটক অকাডেমী বঁটা আদি সন্মানীয় বঁটাৰে সন্মানিত হৈ বিশ্বৰ মঞ্চত অনুষ্ঠান পৰিৱেশন কৰিছে। ভাষা আৰু সংস্কৃতিৰ বাধা অতিক্ৰম কৰি তেওঁলোকৰ সংগীতে বিশ্বজুৰি দৰ্শকক মোহিত কৰি ৰাখিছে।

মূলতঃ মংগানিয়াৰ আৰু লংগা সম্প্ৰদায়ে ৰাজস্থানৰ আত্মাক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে, তেওঁলোকৰ গীতসমূহে প্ৰেম, সাহস, আৰু ভক্তিৰ কাহিনী বৰ্ণনা কৰে। তেওঁলোকৰ উত্তৰাধিকাৰ হৈছে সাংস্কৃতিক সমন্বয়ৰ, পৰম্পৰাৰ মিশ্ৰণ যিয়ে সময় আৰু স্থানৰ মাজেৰে মানৱ সংযোগৰ সৌন্দৰ্য্যৰ কথা কয়।